Ruim twee maanden ben ik nu op weg in mijn nieuwe rol als directeur van NLingenieurs. Twee maanden waarin ik de tijd heb genomen om met heel veel mensen binnen en buiten de branche kennis te maken. Met ontwerpers, opdrachtgevers, bouwers, onderzoekers, starters en oude rotten.

Een breed scala aan onderwerpen is de revue  gepasseerd, van intrinsieke motivatie en gelijkwaardige samenwerking tot warmtepompen en aansprakelijkheid. Over één onderwerp was geen discussie. Iedereen wil bijdragen aan een duurzame toekomst en groei van welzijn en welvaart.

Ik heb ervan genoten. Ik zie ontzettend veel energie. In nóg meer initiatieven en samenwerkingen in de brede bouwkolom. Maar, te midden van al dat moois bekruipt mij ook een gevoel van ongemak. Mijn wittebroodsweken zijn voorbij. Hoe bereiken we de nodige versnelling in het realiseren van de enorme maatschappelijke opgaven waarvoor we staan? Wat vraagt dat van mij?

We hebben veel belemmeringen in beeld. Opdrachtgevers moeten duurzaamheid als voorwaarde stellen, ingenieurs moeten meer verantwoordelijkheid nemen, de bouwers moeten diversiteit en inclusie omarmen. En ik zie steeds méér initiatieven die samenwerking stimuleren om deze belemmeringen weg te nemen.

Voor echte verandering en versnelling moeten we echter drastische keuzes maken, dus minder doen met meer aandacht. Dat betekent ook dat we met sommige dingen moeten stoppen.

Dat vraagt om zelfreflectie, van mij, en de mensen binnen en buiten de ingenieursbranche. Dat vraagt om een bijzonder vermogen, namelijk om je eigen perspectief op hoe je het altijd al hebt gedaan te kunnen wijzigen met een duurzame toekomst in het vizier. Dit vermogen zou je kunnen toepassen op de stikstofdiscussie, maar ook op andere urgente maatschappelijke opgaven. 

De vraag is dan: ben ik bereid om te stoppen met een werkwijze die ik altijd heb omarmd? En kan ik vertrouwen op een toekomst die nu nog onduidelijk is? Als het dichterbij komt, wordt het ongemakkelijk.

Willemien Bosch, directeur branchevereniging Koninklijke NLingenieurs

Dit artikel is verschenen in de Cobouw op 25 oktober 2022