Vorig jaar stelde vicevoorzitter Stephan van der Biezen in zijn Cobouw-column de vraag of de ingenieurs in Nederland niet wat meer het voortouw zouden moeten nemen. De maatschappelijke opgaven die momenteel spelen, zijn urgent, complex en zijn ook nog eens met elkaar verweven. Politiek en bestuurlijk Nederland worstelt met de vraag waar te beginnen. Goede initiatieven en programma’s lopen echter vertraging op door procedures en innovaties worden geremd door onzekerheid in beleid. Ondertussen vraagt de samenleving om daadkracht en leiderschap en neemt de urgentie toe. Wie wordt daar nu niet onrustig van?

In de Cobouw-column van februari '23 schrijft Stephan het volgende: "Binnen NLingenieurs zijn ingenieurs en adviseurs tot de conclusie gekomen dat er een flink tandje bij moet. Dat vraagt om een andere aanpak die verder kijkt dan de korte termijn en de systeemgrenzen. Een aanpak die alle belangen verenigt en die ook vraagt om reflectie op onze eigen rol. De drijfveer? Niet een visie of een strategische agenda, maar een nieuw verantwoordelijkheidsbesef.

Op 16 februari werd door NLingenieurs de publicatie ‘Veranderen vraagt lef’ gepresenteerd en vervolgens tijdens rondetafelgesprekken met de gehele keten besproken. De oproep om lef te tonen oogstte veel bijval en leidde meteen tot de vervolgvraag: hoe geven we dit met elkaar handen en voeten?

Ik denk dat een nieuwe wijze van samenwerking binnen de keten nodig is, die minder leunt op een contractuele verdeling van risico’s en meer is gebaseerd op gemotiveerd vertrouwen en een gedeelde ambitie. Met ‘gemotiveerd’ bedoel ik dan: met kennis van elkaars belangen. En met de expliciete afspraak dat eenieder zich maximaal zal inspannen om die belangen te verenigen en daarbij altijd de gezamenlijke opgave voor ogen zal houden.

Het wordt er overigens ook leuker van. Dat is ook belangrijk, want dat komt de creativiteit ten goede. En die zullen we hard nodig hebben."