Onderstaande column verscheen in de Cobouw van 8 september 2021.

De watersnood in juli werd door diverse experts omschreven als een enorme wake-up call. Het was niet de eerste keer dat rivieren in de getroffen gebieden buiten hun oevers traden

Dat er een risico was, was bekend. De kracht en omvang van de overstromingen hebben echter deskundigen verrast. Dit werd niet voor mogelijk gehouden. In de rivier de Maas werd in Limburg de grootste afvoer ooit gemeten. In een artikel hierover werd een hoogleraar aangehaald die vond dat overheden nog eens goed moeten kijken naar hun kritische infrastructuur. Vervolgens verscheen het IPCC-rapport dat de snelheid en de impact van klimaatverandering ondubbelzinnig onder onze aandacht bracht.

Toen ik deze ontwikkelingen tot mij liet doordringen gingen mijn gedachten uit naar het besluit in mei om 8000 woningen te bouwen in de Zuidplaspolder bij Gouda. Deze polder ligt zes meter onder NAP in het laagste gebied van Nederland. Daarop kwam kritiek van experts. Maar volgens de modellen zou het kunnen. Het is niet mijn doel om de discussie hierover te heropenen. Maar zou het niet goed zijn om nogmaals heel kritisch te kijken naar de ruimtelijke inrichting van ons gehele land?

Als voorzitter van Koninklijke NLingenieurs en voormalig Dijkgraaf vind ik dat we een toekomstvisie voor de inrichting van Nederland nodig hebben. Een metavisie waar de locaties van de te bouwen 1 miljoen woningen deel van uitmaken. Want woningbouw is hard nodig. Maar woningen bouw je niet voor even, maar misschien wel voor eeuwen.

Een integrale aanpak van onze ruimtelijke ordening, waarin we op de schaal van heel Nederland kijken naar wat we waar doen, doet beter recht aan alle belangen en risico’s. Wat betreft die risico’s zou ik vrij naar de Duitse filosoof Ernst Bloch willen zeggen, laten we realistisch zijn en het onmogelijke voor mogelijk houden. Ook in de Zuidplaspolder. Na de afgelopen rampzomer is dat urgenter dan ooit.

Carla Moonen, voorzitter Koninklijke NLingenieurs