Stel je voor: een technische ruimte in een gebouw. Het licht gaat alleen automatisch aan op de zeldzame momenten dat er iemand komt. En nu is die ruimte voorzien van led-lampen. Alles voor de goede zaak.

Uiteraard gaat het decennia duren voor je die investering terugverdient en het milieu schiet er bar weinig mee op omdat de oude lampen toch al bijna nooit brandden.

Het is maar een heel klein voorbeeld, maar ik noem het regelmatig als ik klanten adviseer over duurzaamheid in de gebouwde omgeving. De verleiding is groot (ik geef toe, ook voor ingenieurs) om voor elk aspect de mooiste, de meest innovatieve, de zuinigste oplossing na te streven. Maximale isolatie, de beste warmtepomp, alleen maar low carbon-beton en biobased materialen, een hele rits certificaten aan de muur. En als dat allemaal niet kan, dan maar slopen.

Ik ben ervan overtuigd dat het zo niet werkt. Leg je de lat te hoog, dan kan het best zijn dat je je doel nooit bereikt of dat het veel te duur wordt. Aan de andere kant is het ook weer niet de bedoeling om niets te doen of je te beperken tot het wettelijk verplichte minimum. Mijn stelling is: met een slimme combinatie van oplossingen die echt niet stuk voor stuk best-in-class hoeven te zijn, is je resultaat onder de streep vaak net zo goed, of zelfs beter, dan wanneer je alles uit de kast haalt. Dat scheelt veel geld en materialen. Belangrijk omdat de materialentransitie, op weg naar de circulaire economie, net zo urgent is als de energietransitie.

Dat is voor mij dan ook de essentie van consultancy waar een klant echt iets mee opschiet: kijken wat er kan. Het is de kunst om de gulden middenweg te vinden. Want het beste is niet goed genoeg.

Deze column is geschreven door Gerard Jansen, Royal HaskoningDHV / Koninklijke NLingenieurs